Tal día por estas datas, noutras ocasións, estaríaos castigando coas miñas impresións de cómo transcorreu o debate do estado da nación, logo de obrigarme a velo, senón enteiro, polo menos nos momentos estelares. Este ano, sinceramente, paso. Non soamente pasei eu. Tamén pasaron vostedes. Nesta ocasión, a pesar de pratos fortes como a corrupción e a crise, o debate final Rajoy-Rubalcaba vírono algo máis de 400.000 espectadores, 150.000 menos que o de 2011 entre Zapatero-Rajoy. Lonxe quedan aquelas cifras de 2 millóns de xentes que viron o último debate Felipe González- Aznar, ou mesmo o millón e medio longo que viu Aznar contra Borrell.

       E iso porque segundo unha enquisa realizada por Metroscopia, chamada Barómetro da confianza, tres de cada catro cidadáns consideran que o Congreso non representa á maioría dos españois, e catro de cada cinco non se sente el representado persoalmente. Esta percepción, digamos pesimista, inclúe, obviamente ao cidadáns que lle deron unha ampla maioría ao PP. A sete de cada dez. E menos dun ano despois de outorgarlles unha das meirandes confianzas que tivo un partido na democracia española. Ben é certo que eses teóricos representantes da vontade popular non son dunha única vontade popular, senón de distintas, e incluso opostas e moi mal levadas, pero se no caso dos que ganaron, sete de cada dez se desentenden do que fan os que eles puxeron aí, botando a outros que estaban, a culpa debería estar máis repartida. Aquí acae perfectamente aquilo de Alberto Moravia, que se estrañaba de que, curiosamente os votantes nunca se senten responsables dos fracasos do goberno que votaron.

E isto é así ata tal punto que nesa enquisa, mesmo os bancos están mellor valorados. Non moito a verdade, un 84% non cree que fagan o seu traballo honradamente, contra o 85% dos políticos, e o 12% cre que si, cando no caso dos políticos só acredita neles o 11%. Pero estamos contrapoñendo institucións que escolleu libremente a xente con outras que non, e que nalgúns casos se xestionaron como se o saco dos cartos non tivese fondo. E agora os buratos de saco –o saco é como un mundo de grande- estanse tapando con miles de millóns que teremos que pagar entre todos. A min que mo expliquen, que non o entendo. O que si entendo é que a xente considere que fan o seu traballo con honradez (a enquisa di que con honestidade, pero como dicía a xente de antes, a honradez tense de cintura para arriba, e a honestidade de cintura para abaixo) o persoal de enfermería (o 94%), o médico (92%), os profesores do ensino público (88%) e a policía (80%). Hai dúas profesións que están no medio: os avogados, que son honrados para o 51% dos enquisados e non o son para o 37%, e os xornalistas, que son de fiar para o 53% e non para o 40%. Se fose que cada un falase da feira segundo lle fose nela, o normal sería que as porcentaxes fosen 50% ben e 50% mal (porque nos xuízos uns ganan e outros perden, e cos informacións uns están de acordo e outros non). Que teñamos un colchón positivo quere dicir que aínda se nos concede o beneficio da dúbida.

(La Opinión de A Coruña, 23 de febreiro de 2013)