Etiquetas
Un trago antes de la guerra (A Drink Before the War, Dennis Lehane, 1994). O protagonista, un investigador privado, ensínalle ao seu cliente, un senador, un sobre con fotografías nas que un amigo seu, tamén senador, abusa dun neno:
Advertisements
Non sabía onde deixar o meu asombro ante esa foto tan vella dun Xavier Vence festexando a república independente galega…non quero o chiste fácil e menos un 14 de abril, pero “como andamos”…
Escapan a fume de carozo do bng de Salceda o alcalde con todos os concelleiros e unha seman depois non aparace reflexado nen no Sermos nen no Praza.
Dos primeiros imaxino as evidentes razons periodisticas da sua sinrazon e dos segundos como periodistas¿é que como non foron nin cos amiguiños do vello e da ferrolana e tampouco cos colegiñas do fillo do difuntiño de Lalin e por iso non merecen unha linea no xornal?.
Cajona!.Xa nin uns nen outros se molestan en manipular e asi non podemos nin rirnos un pouco, coa falta que fai,meus!
Xa que pasou algo de tempo, a ver si nos pode explicar a súa postura sobor do Ere do seu periódico. Paréceme curioso que teña opinións inmediatas de cousas ocorridas alén do mar e aínda non botara o cuarto a espadas nun asunto tan cercano.
Non é estritamente o “meu” periódico. Son un colaborador, iso si, desde hai eóns. Pero precisamente por consideralo meu, non o citei expresamente en ningunha columna. Si dei a miña opinión onde penso que debo dala, en foros profesionais, mesas redondas e redes sociais. Tamén nos videos da web dos traballadores de EL PAÍS. (Seguirá)
X. M. Pereiro Enviado desde o meu iPhone
E xa postos, podo repetila aquí. De entrada subscribo todos e cada un dos argumentos do comité de empresa, que ofreceu alternativas ao aforro que supoñerían as 129 nóminas, por non falar da NÓMINA do Conselleiro Delegado. Despois, reitero que o valor dun medio, e màis dun medio impreso é o seu prestixio, o seu cadro de persoal e o seu público, e nesta manobra a dirección -para entendérmonos- conseguiu minar os tres piares á vez: obviamente o dos profesionais, pero tamén o do seu público o por suposto o do seu prestixio. Pasou de ser un periódico que os seus lectores consideraban -é certo que cada vez menos- un orgullo ler e/ou mercar- a ser un máis.
E o peor de todo é que a gran maioría dos xornais -mesmo en Galicia- fixeron iguais ou maiores masacres nas súas redaccións, pero ninguén o fixo de forma tan torpe, tan ideolóxica e tan publicamente como pretendendo ademais ter razón. Uns profesionais.