Se hai algo sobrevalorado é a famosa primavera, esa estación que non é nin unha cousa nin outra. De entrada, non se lles fai raro que se chame “primavera”, e non primaveira, como parecería lóxico? A primavera como tal, soamente existe no Corte Inglés, e todos sabemos con que intención. Anque neste caso nin sequera lle podamos botar a culpa ó Corte Inglés, como pasa co día do Pai, ou con Papá Noel. A primavera xa ten de sempre unha sona inmerecida, baseada en medias verdades, ou en cousas que puideron ser certas hai tempo, pero que agora non son máis que tópicos.

Seguir lendo →

Nunca pensei verme nestas, de verdade. Dando consellos en público, ou peor aínda, normas do que antes se chamaba urbanidade. Pero igual que a proliferación dos coches motivou que se implantaran algunhas regras (ir sempre por una man, deixando a metade da vía para os que veñen pola contraria) a chea de trebellos electrónicos que manexamos impón que se sigan uns comportamentos mínimos. E non caio no feo vicio de dicirlle ós demais o que deberían facer porque pense que é unha obriga cívica. A min, todos os que nos aeroportos, en canto chegan ó sitio de coller as maletas, prenden o aparato, din “oyé, que ya llegué”, e comezan a radiar o proceso ata que collen o taxi ou ata que o deixan, tanto me teñen. Se non coñecera ás empresas operadoras, mesmo abrigaría a esperanza de que a existencia dese tipo de usuarios supuxera unha baixa das tarifas para os demais. O meu é por puro egoísmo: amólame tanto que coman diante de min coa boca aberta como que berren ó meu lado polo móbil.

Seguir lendo →

Eu tamén son humano. Unhas veces máis ca outras, pero humano. Así que tamén fun de vacacións a un sitio deses cheos de calor e de veraneantes (aquí a mostra de humanidade: non sempre fago o que digo, nin tampouco sempre digo o que fago). O sitio concreto non debería vir a conto, pero especifico que foi Lanzarote, e nun sitio deses que chaman resorts, que son como un campamento, pero de ingreso voluntario. Dígoo por se hai algún experto na sala que considera que algunhas das tremendas conclusións que saquei desa experiencia non son xeneralizables a todos os ambientes vacacionais e si exclusivos desa illa, ou ó revés. Así, ademais de ler, logo poden practican o bonito deporte da controversia, valendo chegar ás mans ou non.

Seguir lendo →

Posiblemente o peor desas 600.000 vivendas que pretenden erixir na costa galega os promotores –e grande maioría dos propietarios actuais das terras onde se construirían, dito sexa de paso- non sería o alicatado que quedaría o litoral, que tamén. O malo é a xente que aparecería esporadicamente coa escusa de que os comprou e que pretende pasar uns días neles ou alugalos.

Seguir lendo →

O que non pasou por ese trago hai uns días, pasará dentro dunhas semanas. De feito, hai que pasalo dúas, tres ou catro veces ó ano. Por moitas experiencias que se teñan superado, por moitas veces que saímos delas dicindo que é a última e que nin de coña, recaemos sempre. É o que ten viaxar.

Hai moito tempo, nunha época tan remota en que incluso hai constancia escrita, acuñouse o dilema “mar ou montaña”. Tratábase dun dilema tan falso como ese de se che gustan morenas ou louras, porque daquela a xente viaxaba a onde podía, os que podían, e para quedarse alí meses enteiros. Era ir pasar o verán a outro sitio e non había nada que contar, quitado que alguén escordara un pe ou partira unha perna. Foi máis recentemente, cando a xente deu en discutir se viaxar á India ou a Nova York, ás Canarias ou a Benidorm, cando realmente empezou todo. As viaxes tiñan unha finalidade, ou peor aínda, varias: pasalo ben, coñecer sitios ou cousas, ter experiencias… En fin, é incrible a capacidade do ser humano para autoenganarse.

Seguir lendo →

As autoridades todas están empeñadas en sacarnos dos vicios, incluso dos vicios que eles practican, a pesar dos cartos que as institucións ingresan a conta deles. De todos os vicios, hábitos e toxicomanías, quitado do máis perigoso e custoso que hai, e do que eles sacan máis proveito: conducir.

Seguir lendo →

Hai quen poida pensar que isto da reproducción humana é unha cousa sinxela, ben pola reflexión teórica de que a humanidade se deu apañado ata hoxe para correr a bola da vida, ben por algunha experiencia persoal práctica que vostedes poidan ter. Pois por moita reflexión filosófica, moito coñecemento histórico ou moita experiencia que lle boten, non é certo. Ter un fillo (ou filla, claro) é toda unha arte.

Seguir lendo →

As palabras son como os alicates ou os ollos azuis. Ferramentas útiles para labores e propósitos de todo tipo, que se poden usar ben ou mal. Pero hai outras que son como as navallas barbeiras: puideron servir para algo bo no seu tempo, pero agora máis vale restrinxir o seu uso para non mancarse e evitar desgracias.

Seguir lendo →

Ben, o titular é para que picaran, pero non é que estea precisamente contento con ser galego. Non é que me desguste a comida, ou a bebida. Ó revés, o ser humano é unha construcción a base de herdanzas e costumes, e se os nosos pais, a sociedade na que medramos, se fixeron a base de porco e sardiñas, o normal é que nos gusten a nós, quitado traumas infantís ou indixestións. Ata tal punto que eu recordo ter entrevistado a un fotógrafo cubano moi famoso, David Corral, o que fixo as imaxes de Fidel entrando na Habana, e recordaba que os pais eran de Lugo, e a pesares de que sempre foran pobres, nunca comían millo, porque decían que era para os porcos, cando veciños seus emigrantes da Coruña ou Pontevedra non tiñan problema ningún.

Seguir lendo →