Hoxe é o día de reflexión. Pode pensar se esta noite, fronte ao televisor, vai optar polo fair play e manterse fiel ao seu equipo de sempre, ou berrar a favor do equipo menos contrario ao seu. E tamén pode reflexionar sobre a quen votar mañá. Ou pode facer como aconsellan nas películas de Hollywood: déixese levar polo corazón, sinta a Forza, non as pense. Andar razoando é de débiles e de europeos.
No do fútbol é inevitable comportarse como lle aconsellaba o mestre Yoda a Luke Skiwalker. Non hai raciocinio nin tales carneiros. Se non podes ver ganar o teu equipo, polo menos que perda o teu anti-equipo. Por un lado non parece propio un comportamento dunha mente moi equilibrada, pero por outra quizais ese desafogo evite ter que andar botando na auga da traída prozac ou calquera outro antidepresivo en cantidades similares ás de cloro ou o que sexa que lle botan. En política, o elector español medio ten unha conduta cuspida a do afeccionado futbolero: é dun equipo por razóns que a razón non entende, e se non pode ver ganar a seu equipo, e non se ve capaz de votalo, como moito queda na casa, pero ante todo, o que quere é que perda o contrario.
“A obscenidade! a obscenidade!” dixo Kurtz
A comparación entre fútbol e política é obvia, pero non tanto cando se enfrontan as seleccións das respectivas federacións, as chamadas seleccións nacionais, senón nas propias ligas. A liga e a política españolas son cousa de dous, todo está polarizado arredor deses dous e o reparto dos cartos que xera o espectáculo vai fundamentalmente a eses dous. A diferencia é que no fútbol as normas están claras para todos, e como moito hai polémica sobre como se aplican en concreto. Nas convocatorias electorais, a normativa parece que ten días. Por exemplo, a Lei Electoral estableceu que para garantir a igualdade de oportunidades e a pluralidade, os espazos gratuítos nos medios públicos, eses nos que van os anuncios que fan os partidos –algúns tan divertidos-, se adxudicasen segundo os resultados das eleccións anteriores. De entrada, se lle dan vantaxe ao que ganou antes, non lle vexo a igualdade por lado ningún, pero o pavero do caso é que a Lei en ningún caso falaba da información electoral, é dicir, das noticias que os periodistas fan sobre o que pasaba na campaña. Pero entre que aos partidos lles gusta protestar e aos xuíces decretar, chegamos á situación actual na que é un grupo de señores que non sabe nada de información o que di sobre quen, canto e en que orde hai que informar. Iso si, deixan o “que” e o “como” libres.
O absurdo chegou na campaña que rematou onte. As Xuntas electorais, provincial primeiro e central logo (esta a instancias dun partido centralista no sentido máis despectivo do termo, que non conseguiu en Galicia máis que 14.000 votos e un concelleiro que acabou botando, con B) decretaron que para os periodistas dos medios públicos galegos, o BNG era inexistente. Fixérono segundo unhas contas que ninguén discute, como ninguén lle discutía a Zenón de Elea aquel razoamento seu polo que Aquiles nunca daría collido á tartaruga. O soño dalgúns razoamentos produce monstros. A este había que chamalo censura.
(La Opinión de A Coruña 24/05/2014)
Gústame esto:
Gústame Cargando...
O libro de Losada asegura, en liñas xerais, que os ricos fartáronse de ter que subvencionar o estado de benestar, e que a crise non foi un paso en falso do que nos podemos recuperar todos, ou a maioría, antes ou despois. Non, foi un cambio de sistema e as cousas non volverán ser como antes. Ou si, volverán ser como moito antes. Como no tempo dos señores e dos vasalos, e imaxinen que papel lles tocou xogar.
