No comezo desta etapa da democracia en España, que como se nota polas formas, foi hai pouco máis de trinta anos, as esquerdas e as dereitas queixábanse de que a maioría dos votos fosen para o centro de Adolfo Suárez porque era guapo. Así, ao bruto, podíaselles dar a razón, porque analizando os respectivos espectros (con perdón), na esquerda arrastraba moito máis o punto de cantante latino de Felipe González que a traballada experiencia de Tierno Galván ou Santiago Carrillo, e Suárez ben máis que Fraga e a súa tropa de vellos coñecidos do NO-DO. Por esa razón Julio Anguita teimou logo no de “programa, programa, programa”, que ironicamente acabou sendo un slogan, o contrario do que pretendía, que era un chamamento a que o electorado atendese ao fondo das ofertas, ao que había dentro do paquete, e non ao debuxo de fóra.

Seguir lendo →

Eu cunha enquisa gozo tanto como un neno cunha chea de rotuladores gordos e unha parede branca. Como non teño nin idea de analizalas probablemente se hai algún sociólogo na sala teña a mesma reacción que o pai ou dono da parede branca, pero de verdade que o paso ben debullándoa, e máis se é das agardadas, como a que sacou o CIS sobre as eleccións galegas a mesma mañá da resaca da pegada de carteis. E que debeu sentar aos resacosos, políticos e xornalistas, como un baño de auga fría. Tanto ruído todos estes meses para que quede todo practicamente como estaba, coas mesmas noces que había máis Beiras.

Seguir lendo →