“Esto demuestra que los españoles, cuando nos ponemos, conseguimos lo que sea, excepto la selección de fútbol, claro”, escoitei o domingo unha voz tronante na radio, e supuxen que Fernando Alonso acababa de facerse co campionato do mundo de Fórmula 1. Non me deu tempo a retrucarlle mentalmente “…pilotando coches que fan outros” cando saíu outro comentarista, loitando claramente coa dentadura postiza, proclamando que “Fernando nos ha hecho a todos los españoles campeones del mundo”. Noutra emisora, un paisano do ganador pilloulle o micrófono á redactora e fundiu a membrana (do micrófono) a berros. Evidentemente, é moi bonito que nos faga a todos campións do mundo de Fórmula 1 un rapaz cos mesmos anos que os que se ganan a vida pilotando mobiletes de repartir pizzas. Pero ó que me preocupa non é a fabulosa capacidade de empatía coa victoria do ser humano (incluíndo os comentaristas radiofónicos e os seguidores que proxectan nos seus ídolos o entusiasmo que non poñen na vida propia), senón a influencia paterno/materna no rumbo dos fillos.

Seguir lendo →