Víctor Hugo estrañábase da crenza firme que os malvados tiñan en que todo lles ía saír ben. A min o que me estraña é que lle estrañara a Víctor Hugo. Non sei moi ben como era a Francia do século XIX na que el viviu, pero imaxino que non todas as historias acababan como as das súas novelas, pasándoas canutas, pero con final feliz, como en Les misérables ou Notre Dame de Paris (ben, nesta morría ata o apuntador, dentro do canon romántico, pero era final feliz porque morría o malo). E temos que supoñer que desde aquela, as cousas algo melloraron. Mesmo por aquí, aínda que finais felices haxa poucos, e como moito, o mérito é empatar. O que non cambiou é que o mal non triunfará, pero tampouco o castigan. Quero dicir que mentres nos predican as virtudes do esforzo, da produtividade e da austeridade, esquecen outra que é a da responsabilidade. Que as decisións teñen consecuencias, non soamente penais ou políticas, senón tamén profesionais.

Seguir lendo →