Hai pouco tiven unha desas ceas perfectas: amigos vellos e novos, excelentes consumicións -tanto de comer como de beber e de debater- case ningunha presa e o sitio de durmir a 25 metros andando. Entenderán que non tiveramos máis presa que o apuro que nos daba ter ao propietario do establecemento –categoría amigo novo- agardando para pechar. Do moito discutido e reproducible estaba a diferenza de tratamento entre uns imputados e outros, entre galegos e non galegos, e mesmo entre nós (quero dicir entre galegos). De que uns se personen no xulgado e nos titulares de prensa pola vía do cuartelillo policial, facendo o traxecto esposados, e noutros casos o único ao que se lle ve nos edificios xudiciais é ao seu representante legal, mentres o sumario que se lle instrúe se encerella tanto que pasa como nas películas que emite Antena 3, que cando volven de publicidade non sabes se estabas vendo unha de Indiana Jones ou un western, porque do único que te acordas é de que alguén levaba sombreiro.

Seguir lendo →