Teño un amigo que sempre volve desacougado das visitas ao campo. Ao campo-campo, ao rural, non ao de fútbol. “É ver as casas derruídas e pensar en canta xente se esforzou traballando para erguelas e para mantelas, que vidas tiveron dentro, cantos naceron e morreron nelas, e agora velas coas silvas como únicos habitantes dáme non sei que. E o mesmo ver as leiras deixadas a monte. Mira que me gusta andar por aí, pero cando volvo a casa, á cidade noto que experimento a mesma sensación de alivio que as patrullas de recoñecemento nas películas de guerra cando volven ao campamento. Hai crise, está todo mal, pero estou máis seguro”. Eu non o estaría tanto. Da mesma forma que o inimigo tamén bombardea o campamento, na cidade tampouco estás seguro. A min pásame o mesmo ca el vendo o periódico.

Seguir lendo →