“De verdade que non, que non quero nada. Non sexas parvo/parva. Non ves que é unha trangallada, unha festa comercial sen sentido nin tradición ningunha? De verdade, faime caso. Como moito, saimos tomar algo, un viño e para a casa, e máis nada. Que NON, pesada/pesada!”. Seguro que vostede protagonizou coa súa parella algún diálogo cuspido a este, e polo seu ben, espero que non teña picado. Porque el/ela, si quería algo polo San Valentín. Quizais llo dixo ao remate do día, de maneira delicada: “pois si, cari, perdoa, pero algo esperaba”. Ou non: “claro que quería algo!, como non ía querer algo? Todo o mundo espera algo, quitado que a súa parella sexas ti!”. Ou quizais non llo diga, pero dentro, frío como o interior das croquetas conxeladas cando as frito eu, sempre estará aquilo de “mira que lle custaba regalarme aquel cable de datos para o iPhone que lle levo dicindo que necesito desde hai tempo”.

Seguir lendo →