Esa debilidade polos pillabáns arraigada de sempre no carácter ibérico encarnouse no caso do chamado “pequeno Nicolás”. (Por certo, pequeno?, Con 19 anos? Se estivese rompendo cristais sería un antisistema perigoso). Ese pimpín con cara de leite fervido que se fixo pasar por dirixente do PP, espía, alto cargo do goberno e confidente da Casa Real, segundo lle cadraba ou lle petaba. Que furou por onde quixo, sentouse con quen lle prestaba e, en resumo podía dicir, como o Don Juan de Zorrilla, “yo a los palacios subí / yo los claustros escalé /y en todas partes dejé / memoria amarga de mí”. Pois a min, gracia, ningunha. Máis ben paréceme un caso grave que demostra ata que punto este país está igual ou peor organizado que a Sudáfrica onde un señor que non andaba moi ben da cabeza, ou non apartaba moito dos coches, que din en Malpica, se colou como intérprete de signos a carón de Obama no acto de homenaxe a Mandela.

Seguir lendo →