En pouco máis dunha semana, o de Charlie Hebdo pasou a ser dun suceso a motivo dun debate sobre a liberdade de expresión, que algo bo tiña que ter. Iso e as dúas cuncas de caldo que levaron os asasinos, que saíron da redacción berrando “Matamos a Charlie Hebdo” e conseguiron que unha revista que tiraba 50.000 exemplares publicase tres millóns do número seguinte e se esgotase. Parte do mérito –do debate- está na cuadrilla de farsantes de alto rango que acudiron a dar o seu testemuño de solidariedade e de compromiso coa liberdade de expresión manifestándose. Xoias de dirixentes como Benjamin Netanyahu, o primeiro ministro dun país Israel, que ten a dubidosa honra ser o segundo, despois de Siria, no número de xornalistas mortos (7 en Gaza). Tamén estaban os dirixentes do país que máis periodistas encarcera, Turquía, onde en marzo pasado se chegou a prohibir Twitter e YouTube (tamén estaba o presidente do segundo clasificado, Bahrein). E desfilou o primeiro ministro húngaro, Viktor Orban, que axeitou todas as leis como lle conviña, ata o punto que mesmo os EEUU denunciaron un retroceso nos dereitos humanos. Entre outras reformas, anulou a posibilidade de reclamar legalmente que se publiquen informacións sobre o uso de fondos públicos.

Seguir lendo →