Recórdolle escoitar a Víctor Vázquez Portomeñe, nunha daquelas entrevistas que me compensaban o pouco gusto que lle teño a ese xénero periodístico, contar dun cliente seu que tiña cando se puxo de avogado en Chantada. Era un patrón que lle entrou pola porta un día de feira dicíndolle que lle tiña que ir mirar os sitios por se había lugar a algún preito. Portomeñe aló foi un día, e acompañado do vello visitou leira por leira e monte por monte, sen atopar cousa grande ou pequena que xustificase iniciar un litixio. Así llo comunicou o cliente potencial, con gran desgusto deste, que teimou en que algo habería que poder poñer en papel de oficio. “E para que quere que eu perda o tempo e vostede os cartos, e por riba poñerse a mal cun veciño, para nada?”, amoscouse finalmente o letrado reticente. “A casa lévanma o fillo e a nora, non me deixar facer nin gastar nada, e se teño un preito, sempre podo dicir que vou vir á vila os días de feira coa escusa de ver como vai o preito”, confesou o patrón.

Seguir lendo →